Dargın Eşyalar

Kübra Aldım'ın kaleminden 'Dargın Eşyalar' serisinin dördüncü bölümü olan 'Dargın Kapı' sizlerle...

eÄŸitimgen.com keyifli okumalar diler.

BÖLÜM 4

Ben Aslı Hanımların evinde bir kapıyım. Kırmızımsı yüzeyim, kıvrımlı motiflerim var. Uzun dikdörtgen şeklinde yüzeyim, yüzeyimin içinde de altı tane dikdörtgen bölme var. Bu bölmelerin içindeki desenlerim göz kamaştırıyordu. Kendi çapımda diğer kapılara göre süslü ve yaşlı bir kapıyım. Günümüz modern kapılardan biraz daha farklıyım. Ev sahipleri yerime yeni bir kapı yaptıracak diye çok endişeliydim.

Aslı Hanım'ın küçük kızı Ece ne zaman beni kapatacak olsa bütün tahta kemiklerim, vidalarım, kapı kolum adeta acı çekiyordu. Monte edildiğim yerler o kadar eskimişti ki beni her açtıklarında olur olmaz sesler çıkarıveriyordum. Fakat benim içimde bir mazi vardı. Gelen gidenler, misafirler, yatıya kalanlar, şöyle bir uğrayanlar… Herkesi ben karşılamıştım. Beni görenler tarih görüyor gibi şaşkın gözlerle bakıyordu. Güvenli olduğumu da düşünüyordum. Kilidim pek sağlamdır. Kocaman bir anahtarla beni açabilirsiniz. Dedim ya, diğer kapılardan farklıyımdır. Bir gün Aslı Hanımların küçük oğlu Mete, anahtarımı evde unutmuş. Tam önümde öylece kalakaldı. İçeriye çok almak istedim; ama anahtarım yoktu. Çilingir çağırdılar. Ben diyeyim bir saat, siz anlayın iki saat… Uğraşıp durdular beni açabilmek için. E tabi biraz da tarihi bir yönüm vardı. Bana zarar da vermek istemediler. Peki ne değişti? Size iyi bir kapı olamadım mı sevgili ailem?

Korktuğum başıma geldi. Benden daha güzel, daha yeni bir kapı almaya karar vermişler. Çok acı bir şekilde bunu öğrendim. Bir gün yine tokmağım vuruldu. Güm, güm, güm! Bu beyleri pek tanıyamamıştım. Ölçü almaya gelmişler hanımlar, beyler. Ölçü… Yeni kapının boyutu için benim çevremi güzelce ölçtüler. Sinirden mi desem, üzüntüden mi desem, o gün hiç sesim çıkmadı. Neymiş efendim, ben eskimişim. Neymiş efendim, çok ses çıkarıyormuşum. Bir sürü bahaneler… Benim kolumda yaşadıkları anıları ne çabuk unuttular! Tatile giderken bir şey unuttular mı diye düşünüp kolumu uzun süre tutup eve bakmadınız mı? Peki sen Aslı Hanım, sen kolumu tutup acaba fişte bir şey unuttum diye düşünmedin mi? Ben her anınızda sizin yanınızdayım. Senelerce evden çıkarken sizleri uğurladım. Küçük Ece eve gelirken sevinçle karşıladım. Benden neden vazgeçtiniz? O beyaz, çelik kapı size benim verdiklerimi verebilecek miydi? Belki ses çıkarmazdı. Belki daha güzel gözükürdü. Peki anılarımız... Onlardan da benden vazgeçtiğiniz gibi vazgeçebilecek misiniz? Beni nereye göndereceksiniz? Yoksa bir eskiciye iki mandal karşılığında mı verilecektim? Çok kırgınım hepinize. Geceleri sizi tehlikelerden korudum, aman bir kez olsun dışarıdan bir soğuk geçirmedim evin içine. Gidiyorum, öyle mi? Bu fikre alışsam iyi olacak. İşte geldiler. Beni söküp götürecekler. Aaa, neler oluyor! Gidiyorum galiba. Hoşça kal sevgili ailem.

O tahtalarım, tokmağım… Nereye çarptım böyle her yerimi? Burası da neresi? Vay ne kadar büyük bir ev böyle. Beni bir yere taşıyorlar. Aslı Hanım, Ece, Mete? Sizin ne işiniz var burada? Beni yeni aldıkları kocaman bir evin kapısı yapmaya karar vermişler meğer. Bu ev, geldiğim evden daha güzel. Ah canım ailem! Ben de benden vazgeçtiğinizi düşünmüştüm. Demek benimle ilgili daha güzel planlarınız varmış. Biliyordum, biliyordum! Benden bu kadar kolay vazgeçmeyeceğinizi anlamıştım. İyi ki varsınız çocuklar. Burada neler bekliyor beni acaba?

 

Kübra ALDIM

Eğitimgen Yazarı/Sınıf Öğretmeni